Babası vurulmuş bir çocuğu hangi din avutur

Hangi tanrı okşar saçlarını

Ve hangi vicdana sığar

Karnındaki bebesini tek başına büyütecek olan bir kadının ahı

Sokaklar oyun alanına çıkmalı dünyanın her yerinde

Bütün kestirme yollar parklarda buluşmalı

Çocuklar ölüme değil

Hayata meydan okumalı.

Bak yarına randevusu vardı Anna’nın

Sevgilisi ile yemek yiyecekti bu saatlerde

Sonra çıkıp yürüyeceklerdi belki bu şehri boydan boya.

Yağmur yağdığında kapuşonunu çekerken

Öpecekti burnunun ucundan Leo

Sonra gökyüzüne yıldız düşürecekti mutlulukla gülerken.

Yaşlı İvan, eskimiş akülü arabası ile votka almaya gidecekti iki sokak ötedeki düz ayak markete

Yollar bozulmayacaktı böyle palet izlerinde

Belki birilerinin doğum gününde patlayan havai fişeklerle aydınlanacaktı gökyüzü

Çocuklar sevinç çığlıkları ile izleyecekti renkten renge bürünen ışıkları

Savaş hep aynı renkte vurur dünyayı

Onarılır yıkılan kentler.

Bozulan yollar.

Çürüğe çıkmış her şeyin yerine yenisi alınır

Ya vurulan hayaller .

Kapalı kalan okul kapıları

Boş dershaneler.

Piyanoda yarım kalan şarkı.

Henüz başlamayan o dans

Annesinin kokusunu tanımadan ölümün kokusunu öğrenen kız çocuğunun solgun gözleri.

Hiç olmayacak bir düğünün matbaada kalan davetiyeleri hangi mezarlığa düşer.

Ölüm hep aynı dilde vurur insanı.

Gözyaşı hep aynı renkte akar.

Ve hep aynı çığlık yükselir yüreklerden.

Barış. Barış. Barış

Yılmaz Pirinççi