Bugün (24.11.2016) öğretmenler günü. İyi şeyler yazmak istiyorum:

İlk okuma yazmayı, kültür, yaşam, tarih, sosyal, fen, Türkçe, matematik derslerini öğreten köyümün öğretmenleri olmuştur. Naima Hanım, Ahmet Bey, Bekir Yıldırım, Mehmet Mustuk öğretmenlerimdi. Yükseğine gitme, okuma ilkelerini onlar verdi. Bir arkadaşım doktor, bir arkadaşım jeolog, bir arkadaşım iktisatçı, dört arkadaşım (biri ben) öğretmen oldu.

Altı yıl Düziçi İlköğretmen Okulu’nda yatılı okudum. Üst sınıflar ağabeylerimiz, ast sınıflar kardeşlerimiz, öğretmenlerimiz anamız babamız gibiydi. Yememiz içmemiz, ders çalışmamız, korunup kollanmamız öğretmenlerimizin, ağabeylerimizin göreviydi. Hasta olsak revirimiz, doktorumuz, sağlıkçımız vardı. Geceleri nöbetçi öğretmenler, öğrenciler denetlerdi yatakhaneleri. Üstü açılanların üstünü örterlerdi.

Öğretmenlik kutsal bir görevdi. (Öyledir de.) Çocuklar onların evlatlarıydı. Kötü, aymaz, sapık, sapan öğretmenlerin varlığını hiç duymadım, görmedim. Tarihe baktığımızda, öğretmenlerinin elini öpen padişahlar, kıralar, bakanlar, cumhurbaşkanı, başbakanlar (…) vardı. Atandığı ilde karşılardı valiler. Aldığı maaş milletvekili maaşıydı. Canla, başla çalışırdı öğretmenler. Şimdi neredeler?

Törenler düzenlenir, armağanlar verilirdi öğretmenlere. Sevgiyle anılır, şiirler, yazılar yazılır, okunurdu onlar için. Yetiştirdikleri öğrenciler yaptıkları olumlu şeylerle onur verirdi.

Bu gidişten hoşlanmayanlar öğretmenlik mesleğini, öğrencilik ilkelerini cıvıttılar, giyinişlerini bozdular. Atatürk sevgisinden, cumhuriyet ilkelerinden soğuttular. Öğrencilere iyi bakmaz oldular. “İstismar” ettiler onları. Bu yüzden hapse girenlerin, mağdur olanların sayısı az değil. Nerden çıktı bu öğretmenler? Kim(ler) yetiştirdi? Hangi düzen nasıl çıkardı? Bilmeyen yok gibidir. Ne olacak bu işin sonu? Nasıl önlenecek?

Cumhuriyetçi, Atatürkçü, iyi öğretmenlerin sevgisi saygısıyla öğretmenlerin gününüz mutlu kutlu olsun, kıvançla dolsun yüzünüz, eviniz.