Eskiden başı külahlı, boynu torbalı, beli dolaklı, ayağı çarıklı  dervişler varmış. Bunlar o tekke senin, bu tekke benim gezer dururlarmış. Ekmek elden, su gölden geçinir giderlermiş… Bunların içinde çalışkan, geçimini sağlar dervişler de yok değilmiş. Haksızlığa karşı durur, yanlışları  düzeltmeye çalışırlarmış..

Böyle iki derviş varmış; birlikte gezer, birlikte tozarlarmış. Birisi, haksızlık karşısında sövmeden duramazmış. Öteki derviş bundan rahatsız olur, “aman derviş gardaş şu sövmeyi bırak, günaha giriyorsun” diye uyarmadan edemezmiş. O da, “ben haksızlık karşısında dayanamıyorum, ne yapayım, sövmeden duramıyorum” dermiş. Bu kez arkadaşı “şu baklayı ağzına koy, bir daha sövme” diye sıkı sıkıya uyarmış..  Arkadaşı, “peki” demiş, almış baklayı ağzına koymuş…  Bir haksızlık karşısında sövecek olursa bakla ağzımdan çıkar” diye sövmekten vazgeçer diye düşünmüş arkadaşı…

Bir gün şakır şakır yağmur yağarken bir kasabanın sokağında saçakların altından hızlı hızlı yürüyorlarmış. Bu sırada  bir evin penceresi açılmış; bir çocuk çıkmış; “derviş baba derviş baba” diye bağırmış, “bir dakika durmanızı istiyor annem” demiş, ne olur durunuz!

 Dervişler merak içinde ne olacak diye durmuşlar, yağmurda iyice sırılsıklam olmuşlar. Yağmur yüzlerinden sırtlarından sel gibi akıyormuş.  Az sonra çocuk yine görünmüş pencereden; “derviş baba, derviş baba annem teşekkür ediyor, gidebilirsiniz” demiş…

Dervişler çocuğa yüksek sesle; “Oğlum ne için durdurulduk bu yağmur altında, sırılsıklam olduk, iyice ıslandık  yazık değil mi bize” demişler.

Çocuk şöyle seslenmiş;

“Derviş baba, derviş  baba  annem tavuk bastırıyor, yumurtaları koyuyor altına. Zamanı gelince yumurtalardan civciv çıkacak. Civcivler sizin gibi külahlı çıksın diye durdurduk derviş baba”  demiş.

Arkadaşı  öfkeyle ağzı baklalı  dervişe dönmüş;

“Ulan derviş, ulan derviş çıkar şu ağzındaki baklayı, doyana kadar söv  demiş. “Yaaa” demiş ağzı baklalı derviş, “işte ben böylelerine sövüyorum. Şimdi anladın mı?”