Köyüm İncirgediği, tarihi bir köy.

Eski okulun yakınındaki pansiyonun yerine köy kahvesi yapılmış. Kahve açık değil. Duvar dibine, Nasıf Yakar, Ali Çubuk, Nemdi Yakar,  Kadir Çubuk, Küçük’ün torunu, Alitemir’in oğlu… oturmuşlar. Selamlaştık, hal hatır soruştuk. Nasıf ağa köyün en yaşlılarından 89 mu desem 90 mı? Çocukları Bodrum’daymış, arada bir gelip geliyorlarmış, arada bir kendi de gidip geliyormuş. İşte köyü bekleyenler bunlar. Nerdeyse hepsi kente göçmüş. Yazın birazı geliyormuş. Durum hiç de iç açıcı değil.

Eve vardık. Ev perişan. Bakım yok. Yıkılan arka duvarlar kaba saba örülmüş. Tavandan toprak dökülüyor, duvar dipleri akıyor. Bu yıl çoraklanmamış dam. Dedim üstüne yıkılırsa ev görürsün sonunu! Gülüyor! Birader bu evi onart, adam akıllı olsun diyorum. Umrunda değil, kimi söylüyorsun? Peynir, zeytin, çaydan oluşan kahvaltımızı yaptık.

Her gelmemde köyün tepelerine çıkarım. Yine öyle yaptım. Kuşbakışı izledim köyü. Eski güzelliği yok. Eski dağlar, eski bükler, koyaklar, dereler değişmiş… Eski okul bile yok köyde. Evler boş.

Evler de canlılar gibi, içinde insan olmayınca yıkılıyorlar. Karali’nin, Hacı Ahmet ağanın, Hacı Mehmet ağanın, Koca Abdulla’nın, Öğretmen Mehmet Mucuku’un, Tahsin ağanın, Belberağanın dükkanı, 1928’de yapılan çatısı çinkolu okul, caminin yanında ki köy odası yıkılmış. Caminin yalnızca minaresi sağlam, duvarları dökülmüş.. İmam da yokmuş çoktandır. Köye gelen imamlar dönüyorlarmış oturacak yer yok diye. Muhtar lojman yaptıracağız diyor. Köyün beş-on çocuğu Hacıhamızalı Köyü İlkokulu’na taşınıyormuş. Okul için kimse bir şey düşünmüyor. Böyle mi olacaktı köy? Eskiden sibyan mektebi bile varmış.

Muhtara uğradık. Muhtar genç bir arkadaş, Hacı’nın oğlu, Ahmet Şaşmaz ‘ın torunu; dedesinin adını taşıyor. Kahve ikram ettiler. Köyün durumunu, geleceğini konuştuk. Köy yeni çıkarılan yasayla mahalle yapılmış. Köy Kütüğü (defteri)’ni alıp götürmüş  il yönetimi. Köy 90’lı yılların başında Tarsus’a bağlanmış. Köyde ışık var, yollar parke döşenmiş. Köye kayıtlı nüfus 130-140 kadarmış. Köyden giden nüfus 10 binleri bulurmuş. Köyden çıkan doktor öğretmen, hukukçu, hemşire epeyce varmış.

Dr. Halil Atılgan baba evini restore ettirmiş. Köyün kullanılan eski araç gereçleri toplamış. Kullandığı müzik araçlarını, defterlerini getirmiş. Dayamış döşemiş evi. Halil Atılgan Müzesi olarak açılacak yakın gelecekte.

Köyün ünlüleri, zenginleri, öğretmenleri, doktorları, hukukçumarı, hemşireleri, memurları… bir günlüğüne köye gelseler, baba evlerini görseler, restore ettirseler köy eski ününe kavuşabilir. Eskiden köy, yörenin üniversitesi kabul edilirdi… Yazık, üzülerek döndüm köyden...