Ne zaman Adana’dan ayrı kalsam özlüyorum bir sevgili gibi Adana’yı. Oysa kimi kez Adana’yı terk etmek istediğim duygularım da olmadı değil. Ama hep Adana özlemi yendi duygularımı. 

Bir zamanlar beş yıl kadar ayrı kalmıştım Adana’dan. Bir türküden esinlenerek, şimdi Adana’da olmak vardı anasını satayım demiştim. 

Kimi olumsuzluklarına karşın kendine çekiyor Adana. 

Ayrı bir töz var onda. 

Gelenler ayrılamıyorlar. 

Tarih boyunca böyle olmuş bu. 

Şimdi Çamlıyayla’dayım. Bahçe ile uğraşıyorum. Üç kiraz, bir elma, bir incir, bir zerdali, beş şeftali kurumuş. 

Kış, ilkbahar mevsiminde gelip bakımını yapmıştım. 

Nisanda geldiğimde böyle bir işaret görülmüyordu. 

Çiçek yüklüydü ağaçlar. O çiçeklerin çoğu meyveye dönüşmemiş.

Hele bir elma, bir armutta hiç meyve yok. 

Cevizler de öyle. 

Üzülmemek elde değil. 

Kimi ağaçlar yeni kıştan çıkıyor gibi. 

Komşuların bahçeleri de öyle. 

Burada kalanların dediğine göre kış yoğun geçmiş.

 İlkbahar da soğuk. 

Fırtına esmiş, kimi ağaçları yıkmış, sökmüş. 

Yine de az da olsa meye yok değil. 

Kirazlarda, eriklerde, elmalarda meyve var. 

Yeniden bakım çalışmalarına başladım. Diplerini kazdım, otlarını çektim. Birkaç domates, biber fidesi diktim. 

Bakımı yapılan ağaçlar çocuk gibi seviniyorlar. 

Günüm kitap okumak, bahçeye bakmakla geçiyor. 

Serin bir hava var.