Öğrencilerin beslenmesi  ayrı bir sorun. Öğretmenlik yaptığım ilk yıllarda, süt tozu, yağ, un veriliyordu . Süt tozunu süt haline getirmek kolay değildi. Bu iş bana düşmüştü.

Okulların mutfağı yoktu. Sonradan bazı okullara mutfak yaptılar.Öğrencilerin yardımıyla okulun bahçesine yer ocağı yaptık. Suyu ısıttık. Azar azar süt tozu ekledik, karıştırdık, pişirdik, içilecek kıvama geldi.

Öğrencilere,  yağlı bazlama yapılması için köylüden bir öğrenci ailesine, yağ, un vermiştim. Aile, bazlama yapmış, yağlamış göndermişti. Öğrencilerin evlerinden getirdiği bardaklara süt koyduk. Çocuklar bazlamadan yediler, sütü içtiler. Doğrusu, süt de, bazlamalar da güzeldi. İştahla yediler çocuklar.

Sonraları süt tozu, un, yağ vermekten vazgeçildi. Çerez verildi. Bundan da vazgeçildi. Üstelik bir beslenme saatimiz vardı. Bu beslenme işi de velilere düşüyordu.

Veli toplantısı yaptım. Evinizdeki olanaklardan yararlanarak beslenme işinin çözümlenmesini önerdim. Çoğunlukla kabul edildi.

Öğrenciler, kendi olanakları çerçevesinde, haşlanmış yumurta, patates, yağlı bazlama, sıkma, pestil, kuru üzüm, meyve, un helvası, kızartılmış et-patates, sebze, salata, soğan, su (…) gibi şeyler getiriyorlardı… Beslenme saati gelince sıraları birleştirip küme durumuna getiriyorlardı. Hepsi  konukseverdi, birbirlerine ikram ediyorlardı.

 Arkadaşlıkları kökleştirdiler. Dersleri daha iyi öğrenir oldular. Anlaşmazlıklar yok denecek kerteye geldi. Dayanışma, yardımlaşma gelişti.

Bugünlerde beslenme konusu tartışılıyor, Benim yazım ne kadar katkı koyabilir buna bilmiyorum? Umarım bir işe yarar!

17.09.2023, Çamlıyayla