Resim, şiir, müzik öyle iç içedirler ki, bazen birini diğerinden ayırt zordur. Üçünde de imge, renk, ritim, anlatım vardır.

“Ala gözlerini sevdiğim dilber/ Göster cemalini görmeye geldim; Ela gözlü nazlı yâri/ Görem dedim göremedim; Aktı gözüm yaşı oldu bir ırmak; Bakmıyor çeşm-i siyah feryade/ Yetiş ey gamze yetiş imdade”… “Dört nala gelip uzak Asya’dan/ Akdeniz’e bir kısrak başı gibi uzanan/ Bu memleket bizim”

Görüldüğü gibi bu dizelerde resim, müzik, şiir, anlam içinizi sarıyor.

Şair, yazar, ressam Kudret Sönmez bu kez gözleri konu almış, resmetmiş. Aşk ile bakan sulu gözler. Sevgiyle gören renkli gözler. İşaret veren, konuşan gözler. İhanet eden görmeyen gözler. Göz yaşıyla yüzünü sulayan gözler. Dünyayı algılayan, belleyen gözler. Kışı, yazı, baharı simgeleyen gözler. Hüzünlü, hazinli gözler. “Çıktım Kozan’ın dağına kar’ı dizleyi dizleyi/ yaralarım göz göz oldu yâri gözleyi gözleyi” Aman hey aman… Ah bu gözler ah! Yaktı yandırdı bizi. Her şey gözlerde, gözlerin içinde, gözbebeğinde toplanmış. Ne var gözümde diyor sevgili. Aşk var aşk. Bir kimseyle konuşurken gözünün içine bakınız… Gözleri başka, dilleri başka söylüyorsa bu işte aksayan bir yön var demektir…

Kudret de, gözleri ustalıkla çizmiş, renklendirmiş, değişik gözlerle bakmış dünyaya. Göz bir dünyadır. Onu yansıtmış bize. Bu gözlerden alacağımız, göreceğimiz, öğreneceğimiz çok şeyler var. Doktorlar gözlerden biliyor hastalığı. Aşıklar gözlerden biliyor aşkı. Gözlerden biliyor dostlar hayınlığı. Gözler, bizim gözlerimiz… Her renkte, her anlamda bakar. Biliyor musunuz en sonra ölüyormuş ölünün gözleri.

3.2.2015, Adana