Bir ilkbahar sabahıydı. Annemler culfalık dokumak için iplik çözeceklerdi.Çifte dediğimiz günlük (tesbi) dallarından yapılmış, yere saplanması için ucları sivriltilmiş çubuklar ve baş taraflara çakılacak kazıklar hazırlanmıştı. (çubuklar çift çift yere saplandığı için bunlara "çifte" dendiğini sanıyorum.) Çözgü denilen, üstünde birçok başsız büyük çiviler çakılı olan, elle tutularak dengeli bir şekilde kaldırılan ağaçtan yapılmış bir aparat vardı. Çeşitli safhalardan geçmiş,kısa kamışlara sarılı iplik sömekleri çivilere takılırdı.

Bizde çözgü olmadığı için annem beni bir komşuya göndermek istiyor. Ben de utandığım için gitmek istemiyorum, kız kardeşim Emine gitsin diyorum. Annem benim gitmem konusunda ısrar ediyor ve ben direniyorum. Sonunda dayağı yiyorum ve kardeşimi gönderiyor.Babam olaya şahit olduğu halde hiç sesini çıkarmıyor.

Ben ağlayark kardeşimin arkasından gidip karadudun yanında yetişip dayak yememe sebep oldun diye dövüp eve dönüyorum. Babam Mulla Mustafa amcanın avinin yanından

bana doğru geliyordu. "Acaba beni mi dövecek,yoksa köyün içine gezmeye mi gidiyor." diye kuşkulanmaya başladım. Bana hiç bakmıyor ve çok sakin yürüyordu.Her ihtimale karşı tetikteydim,yakalamak isterse kaçacaktım.Bana doğru yönelmiyor, biraz açıktan geçecek gibiydi. Tam dengime gelince çevik bir hareketle beni yakaladı ve doğru eve getirdi. En kalın çezgi kazığını aldı, kolumdan tutup kaldırdı, ayaklarım yere değmiyordu.

Davul çalar gibi döndüre döndüre kıçıma vuruyordu. Annemin müdahale etmesini umuyorum ama o da hiç sesini çıkarmıyordu. Neden sonra bırakır bırakmaz Solukkaşına doğru kaçmaya başladım.

O kaçışla Karmış köyünü buldum. Sanırım akrabalarım benim niçin geldiğimi sorup öğrenmişlerdi. Tesadüfen ogün Karmiş'ta düğün varmış. Akşam Leyla teyzem beni kadınların düğün evine götürdü. Demek yaşım çok küçükmüş ki kadınlar birşey demediler.

Ben de teyzemin kucağına oturup kadınların yeşillim oyunlarını seyrettim.

Ertesi gün teyzemler beni ikna edip geri yolladılar, zaten köyü özlemiştim.

Dayak yediğim günün akşamı ben eve gelmeyince telaşlanmışlar, gidebileceğim evlerden sormuşlar. Ahıra, saman çardağına bakmışlar. "Acaba gidip kendini bir yerlerden mi attı" diye kaygılanmışlar.

Öğleye yakın eve geldiğimde annem çok sevindi. Bana hemen kaygana( sahanda yumurta)yaptı. Babam, saplık siliyordu, hiç sesini çıkarmadı, belli ki o da pişmanlık duymuştu.