Onu TV’de izlerken yüzünü, saçını, gözlerini, şapkasını gözlerdim. Tunç gibi durur, bakardı, kararlı bir sesle konuşurdu.

            Son  yıllarda TRT 2 ve Kanaltürk’te izlence sunardı, Cumhuriyet’te yazılar yazardı. Yazılarının çoğunu kesmiş belgeliğime yerleştirmişimdir.

            O bir Kemalist’ti, ödün vermezdi bundan. Bakınız l948, Varlık dergisinde yayınlanan ‘Mustafa Kemal’ adlı şiirinde (Atatürk Şiirleri, TDK yayını, 3.bsk., l98l, Ank.) şöyle diyor:

             “-Dağ başını efkar almış,

               Gümüş dere durmaz akar.-

               Gözyaşından kana kesmiş gözlerim

               Ben ağlarım. Çayır ağlar, çimen ağlar            

               (...)

              “Yaptıklarını yıkıyorlar Mustafa Kemal!

                Hani bir vakitler, Kubilay’ı kestiler.

                Çün buyurdun! Kesenleri astılar,

                Sen uyudun asılanlar dirildi

                Mustafa’m! Mustafa Kemal’im”          

                (...)

          O günden bugüne  ışık tutuyor Attilâ İlhan.

          Bugün daha çok yıkıyorlar!

         15.06.1925’te İzmir Menemen’de doğmuştu. Seksen yıllık ömre, şiirini, romanını, öyküsünü, sevgisini, sevdasını,  iyisini, kötüsünü sığdırmıştı. Esin veriyordu Kemalistlere, şxairlere

         Sayrıydı. Kanlıca’daki evinde yatıyordu. 10 Ekim 2005 günü saat 22.15’te yüreği duruverdi. Acı haber sevenlerinin yüreğinde iz bıraktı.

          Hep genç kaldı. Dünü, bugünü ve geleceği gösterdi bize. Her gencin defterinde onun şiirlerinden örnekler vardır. O bizim kuşağın şairiydi.

           Köy Enstitüsünü’nün süreri olan Düziçi İlköğretmen Okulu’nda okurken onun şiirleriyle tanışmıştım. ‘Parakan’ adlı şiirimde ondan bir yansımalar  görülebilir.

                   O,

                 “ben sana mecburum bilemezsin

                  adını mıh gibi aklımda tutuyorum

                  büyüdükçe büyüyor bilemezsin

                      içimi seninle ısıtıyorum”

                  (...)  diyordu.

                  Ben,

                 “suratımdan kan boşandı parakan

                   burnumdan utanmadan

                   ayakkabımı boyatmaya mecburum”

                   (...)  diyordum. 

          Bu şiirim, Sıvas’ta yayınlanan ‘SU’ dergisinde (Haziran l965/32. s.) yayınlanmıştı. Edebiyat Öğretmeni/Okul Müdürümüz Rahmi Dönmez içtenliğiyle beni tebrik etmişti. Yıllar sonra bu şiirimin adını taşıyan Parakan,  adlı kitabım kitabım (Ufuk Yayınevi,1990, Adana) yayınlandı, çok da ilgi gördü.

         ‘Para’ ve ‘kan’ sözcüklerinden oluşturmuştum. ‘Para’, anamalı, ‘kan’, emeği temsil ediyor. Sömürü düzenini anlatmaya çalışıyor. Yani  ‘kapitalizm’i.

            Onun şiirlerinin birçoğunu ezbere bilirdik. En çok okuduğumuz şiirler şunlardı: ‘Makasçı Rızayım, Ben Sana Mecburum, Pia (...).

                  “makasçı rızayım ne bellendin ki ağabey

               cehennem kaymış döşüme

                    içim dışım ateşte”

                  (...)

            Makasçı Rıza’yı görür gibi olurduk. Elinde kırmızı yeşil bayrak,/fener olurdu, yol açardı, yol verirdi trenlere. Gecesi gündüzü yoktu, iğneden ipliği ıslanırdı yağmurlarda...

                   ‘Pia’

                   “ne olur kim olduğunu bilsem pia’nın

                        ellerini bir tutsam ölsem

                    böyle uzak uzak seslenmese

                    ben bir şehre gittiğim vakit

                        o başka bir şehre gitmese

                        otelleri bomboş bulmasam”

                        (...)

           Bizim de sevgililerimiz vardı, ‘Pia’nın yerine onun adını koyardık. Sevgililerimiz duysun diye seslendirirdik ‘Pia’yı. Bazen de korodan okurduk

.          Onun ünlü şiirlerinden biri de ‘Aysel Git Başımdan’.

                       “aysel git başımdan ben sana göre değilim

                         ölümüm birden olacak seziyorum

                         hem kötüyüm karanlığım biraz çirkinim

                         aysel git başımdan istemiyorum

                         benim yağmurumda gezinemezsin üşürsün”

                         (...)

            Doğrusu  ‘birden’ oldu ölümü. Gençti, 80. yılın baharındaydı, ama ölüm dinlemedi . Sinsi yıkıcı bir biçimde geldi, aldı onu.           

Onun ilk kitabı “Duvar” kendi olanaklarıyla 1948’de basılmış. Öğrenciyken, ikinci baskısıyla (Dost Y., 1959, Ank.) tanışmıştım. Kitabın içinde yer alan şiirler, Çukurova Kurtuluş Savaşı’nın Gavurdağı bölümünü vermektedir, “cebbar oğlu mehemed” adıyla. Bu şiir; 1946’da CHP’nin açtığı şiir yarışmasında ikincilik ödülü  almış.

Ondan kısa bir alıntı:

             (...)

“başınızdan duman eksilmesin gavurdağları

 siz hikayet eylediniz bana

 bahçe kazasının kaman köyünden

 cebbar oğlu mehemed’in hikayesini

 yılların ötesinden şöyle bir seyran edelim

 bir avuç toprağıma çöreklenmek için

 yürümüş selamsız sabahsız

 destursuz girmiş memleketime

 yedi çeşit frenk askeri

 (...)

 çocuklar gülmemiş artık

 sessiz sessiz ağlamış analar

 oduna giderken vurulmuş

 ve yahut harman yerinde

 avuçları buğday kokan delikanlılar

  (...)

 cebbar oğlu mehemed fransıza silah çekmiş

 hür yaşamak uğruna

 ırz uğruna namus uğruna

 (...)

 hemen mevzie sokuldu mehemmed

 yanı başında durdu ve gerisinde süleyman

 çeteler yer tutup pusu kurdular

 kanlı geçit boyuna

 düşman yaklaşırken kaman köyüne

 beklemeden yaylım ateş açıldı

 mermi kurşun yağmur gibi saçıldı

 ilk seferde on beş kişi vurdular

 (...)

Gerisini siz kitaptan okuyunuz.

Attilâ İlhan dünyamızda değil artık.

Doğum gününde, sevgiyle saygıyla anıyoruz oru.