Osmanlıların büyük buluşlarından biri de Mehter Marşı, Mehter Takımıdır. Onunla yürütür orduları.

Onunla heyecanlandırır, onunla coşturur insanları... Onunla korkutur düşmanları.

Ünlü müzikçi Beethoven 9. Senfoniyi Mehter Marşından etkilenerek/esinlenerek yazmış.

Mehter Marşı topluluğunda bir de Kös Devesi vardır. Devenin iki yanında devasa davullar asılır, bir çalgıcı deveye biner elindeki tokmaklarla devenin iki yanında asılı olan davulları çalar, güm güm de güm güm… Uzun yıllar bu işte çalıştırılan develer sonunda emekliye ayırırlar…

Emekliye ayrılan develer özgür yaşarlarmış. İster padişahın olsun, ister başkasının olsun, tarlasına, bağına bahçesine girip yiyip içmesi serbestmiş… Bu develere kimse bir şey diyemezmiş… Derse, çok  kötü duruma düşürülmüş!

Bir gün bu develerden biri yoksul bir insanın bahçesine girmiş… Yiyip içip, bahçeyi talana çeviriyormuş. Bahçe sahibi görmüş, ama deveye bir şey diyemiyormuş… Çalıların, çitlerin arasından  gizlenerek, saklanarak deveye yaklaşmış… Bir gören falan olur diye de korkuyormuş ... Etrafına bakınıyormuş iki de bir. Öyle ki, birileri görür, duyar. yetkililere ulaştırır, olay padişahın kulağına

giderse, kellesi gidermiş adamın. Ne yapsın yoksulcağız… İnce yavaş, fısıltılı bir sesle deveye; Kışşşş, kışşş kışşş, kışşşşşşşş; diyormuş… Deve aldırmıyormuş, duymuyormuş bile...

Ne anlar deve kış kıştan?

Adam yine; “Kış kış”; diyormuş bir umutla, belki deve gider!

Kış kış da kış kış... Kış kış da kış kış...

Böyle epeyce uğraşmış, kan ter içinde kalmış adamcağız.

Kış kış, kış kış, kış kış, kışşşşş; demeyi sürdürmüş...

Adamı, komşularından biri görmüş, yaklaşmış yanına;

Komşu komşu!demiş usulca, o deve yıllarca kös dinlemiş, senin kış kışından anlar mı?